Amerikan Rüyası

Amerikan Rüyası tamamen sınıf hareketliliği ile ilgiliydi. Maddi durumunuz kötü ama çok çalışarak yoksulluktan kurtulabilir ve çocuklarınız için daha iyi bir gelecek sağlayabilirdiniz. Ancak Amerikan Rüyası dış etkenleri kesinlikle hesaba katmaz. Şüphesiz ki çok çalışılarak başarılı olunacağına ve birisi başarısız olursa bunun kendi yetersizliğinden kaynaklandığına inanılır.

Bu inanıştan ötürü belli kitleler tarafından Amerikan Rüyası, ''ABD'de yaşayan garibanların başarısızlıklarının kendi hataları olduğuna inandırma'' metodudur.

''Amerikan Rüyası deniyor, çünkü inanmak için uykuda olmanız gerek...'' - George Carlin

Dünyanın her yerinden gelen göçmenler, Ellis Adası'ndaki Amerikan toprağına tekneden inerken Özgürlük Anıtı'ndan ilham alırlar. Hiçbir hayalin yük olmadığına, hiçbir umudun yitirilmediğine ve herkesin bir şansı olduğu inancını ifade eder.

Meşalesi olan güçlü bir kadın alevi hapsedilmiş bir yıldırımdır ve adı 'Sürgünlerin Annesi' dir. Şehre gelenlere, ''Bana yorgun düşeninizi, fakirlerinizi, özgür nefes almaya özlem duyan toplanmış kitlelerinizi verin.'' der.

Özgürlük Anıtı'nın her bir parçası bir ideali temsil etmektedir:

• Tacındaki 7 sivri uç; 7 kıtayı ve denizi
• Meşalesi; özgürlüğe giden yolda aydınlanmayı
• Tabletinde yazan tarih; Bağımsızlık Bildirgesi'nin imzalandığı günü

ifade eder. (4 Temmuz 1776)

Ebeveynler, 2 çocuk, 1 köpek ve beyaz çitli bir müstakil ev. 1950'lere ait bu sahne, Amerikan Rüyası'nın en ikonik ve kalıcı imgelerinden biridir.

II.Dünya Savaşı'nın ardından Amerikalılar artık küresel bir çatışmaya dahil olmadıklarını keşfettiler. Artık paraları vardı ve harcamak istiyorlardı. Arabalar, aletler, biftek gibi uzun süredir erişemedikleri tüketim mallarını satın almak istediler. Savaştan dönen çoğu erkek evlenmek, çocuk sahibi olmak ve sivil kariyerine başlamak istiyordu. Evlilik ve doğum oranları, konut talebiyle birlikte yükseldi.

Banliyöler büyük saraylar değildi ama Büyük Buhran ve savaştan sağ kurtulan nesil için hayal edilemez bir lükstü.

1948 ile 1958 yılları arasında ABD'de inşa edilen yeni evlerin %85'i banliyölerde bulunuyordu. Bugün hala her 5 Amerikalı'nın 4'ü banliyölerde oturuyor.

Oldsmobile, 1937, General Motors tarafından üretilen tüm GM arabaları, fiyatı ne olursa olsun, her yıl güncellenen kendi görsel kimliklerine sahipti.

Chevrolet Corvette, 1958, Sportif Corvette'ler Amerikan askerlerinin 2. Dünya Savaşı'nda yurtdışına gönderildiklerinde hayran oldukları küçük, nipel Avrupa spor arabalarından ilham aldı.

Chrysler, 1939, Chrysler şirketi, arabalarının sağlamlığı ve güvenilirliğinden gurur duyuyordu.

1950'ler, kimi yerlerde 'reklam verenin hayali on yılı' olarak adlandırılmaktadır. 2. Dünya Savaşı sona ermiş, savaş sonrası ekonomi toparlanmıştı. Refah kesin bir şey gibi görünüyordu. Amerikalılar, yaşam tarzlarını doğrulamak için evler, arabalar, giysiler ve ürünler almaya hazırdı. Ve reklamcılar mal satmaya hevesliydi. Ayrıca bu sefer basılı reklamlardan daha güçlü bir araçları vardı: televizyon.

1950'lerde materyalizm, reklamlarda insanların dili ve tasviri yoluyla tanıtıldı; şirketler, ürünlerini tüketenlerin hayatta daha mutlu ve daha çok imrenildiği izlenimini ortaya koydu. Bireycilik, neredeyse her reklamda çekirdek ailenin tasviri yoluyla desteklendi, izleyicilere kendi kendine yeterliliğin önemini gösterdi. Bu durumu en çok araba reklamlarında belirgin olarak görmekteyiz.

İnsanlık tarihi boyunca ürünler üretilip değiş tokuş edildi. Bu nedenle hayatta kalmak için malların tüketimi yeni bir şey değildi fakat sürekli artan kişisel tüketim oranları etrafında bir toplumu organize etme projesi, yeni bir şeydi. Ürünlerin tüketiminin başarıya hatta özgürlüğe ulaşmaya eşit olduğu fikrini ülke içinde yoğunlaştırma stratejisi izlendi. İnsanların ürün satın alması ile bireyselliklerini ifade etmesi teşvik edildi .İnsanların bir şeyler almasını kolaylaştırmak için krediler ve kredi kartları kullanıma girip yaygınlaştırıldı. Üreticiler daha fazla ürün sattı, finans endüstrisi gelişti ve tüketiciler daha fazla borçlandı.

''Son derece üretken ekonomimiz; tüketimi yaşam tarzımız haline getirmemizi, mal alımını ve kullanımını ritüellere dönüştürmemizi, tüketimde ego memnuniyetimizi aramamızı talep ediyor. Giderek artan bir hızla tüketilen, yakılan, yıpranan, değiştirilen ve atılan şeylere ihtiyacımız var. -Victor Lebow

Televizyon, bulaşık makineleri, arabalar, Elvis Presley ve Marilyn Monroe birdenbire her yerde olmaya başlamıştı. Reklam panosu reklamcılığı, küresel politika, Hollywood ve ev eşyaları gibi çevrelerindeki dünyadan ilham alan Amerikalı Pop sanatçıları, doğrudan günlük ürünlerden, tüketim mallarından ve kitle iletişim araçlarından sanat yaratmaya başladı ve bir sanat akımı ortaya çıktı: Pop Art. İlerleyen zamanlarda Pop art, hem değişen düzene bir tepki hem de yeni bir ürün haline geldi.

The Pursuit of Happyness

Amerikan rüyasına ulaşan siyahi bir babanın mücadelesini anlatır. Film, ABD'deki bir ebeveynin sevgisine ve sosyoekonomik eşitliğine ilham verici ve eleştirel bir bakış olmuştur.Filmin başında Chris Gardener ve oğlu, evlerinden çıkarılır ve sokaklarda yaşamaya başlar. Chris, kendisi ve oğlu için fantastik bir hayata yol açabilecek ücretsiz bir staj yapar, ancak önce engellemeleri gereken sayısız sorun vardır.

Forrest Gump

Film, sıkı çalışmanın Amerikan Rüyasına ulaşmada nasıl yardımcı olabileceğini gösterir. Forrest, fiziksel ve zihinsel bir engelle doğmuştur ama bu onu engellemez. Her yönden (bir asker, iş sahibi ve koşucu olarak) başarıyı kendisine örnek alır.

The Social Network

Film, başarıya ulaşmak için çaresizliğin nasıl geri tepebileceğini gösterir. Jesse Eisenberg'in oynadığı bu 2010 filmi, Facebook'un icadını takip ediyor. Mark Zuckerberg, 2003 yılında üniversiteye giderken ağı geliştirmeye başladı. Dünyanın en genç milyarderlerinden biri olduğu için övgü almasına rağmen Sosyal Ağ, Facebook'un yaratılışının karanlık yüzünü araştırıyor.